Wat is je ergernis op dit moment?

[guigou]

Goede tips waar al even op wordt ingezet. Door de coronacrisis is echter veel op de lange baan geschoven, dus het zal nog even uitgezeten moeten worden.

Daar dacht ik ook aan dat professionele hulp nu moeilijker toegankelijk is, alleszins face to face en informele hulp van vrienden of zo ook. Voor een stuk zal je op je eigen krachten moeten vertrouwen, maar vergeet niet een beroep te doen op je huisarts of een vertrouwenspersoon als het even "crisis" is. Een goed gesprek kan al helpen om een crisis tijdelijk te ontmijnen.

Praten kan inderdaad helpen, huisarts vandaag nog gesproken, maar ‘t is vooral een kwestie van wachten op meer riemen om mee te roeien in de aanpak van die PTSS.

idd niet mee blijven zitten en je zeker niets aantrekken van wat anderen hierover denken , want jammergenoeg rust hier nog steeds een groot taboe op
ikzelf heb in 2013 een volledige opname gehad van 3 maanden in een psychiatrisch ziekenhuis , ik begrijp je maar al te goed dat het geen makkelijke periode is waar je door moet

[guigou]

irriterende kinderen
is het geen school vandaag ? ik zie en hoor hier niks anders dan kinderen die buiten spelen (in vergelijking met andere dagen) en der is daar ergens enen die niet anders doet dan roepen en tieren, t werkt op mijn systeem

[Sam]

Goede tips waar al even op wordt ingezet. Door de coronacrisis is echter veel op de lange baan geschoven, dus het zal nog even uitgezeten moeten worden.

Daar dacht ik ook aan dat professionele hulp nu moeilijker toegankelijk is, alleszins face to face en informele hulp van vrienden of zo ook. Voor een stuk zal je op je eigen krachten moeten vertrouwen, maar vergeet niet een beroep te doen op je huisarts of een vertrouwenspersoon als het even "crisis" is. Een goed gesprek kan al helpen om een crisis tijdelijk te ontmijnen.

Praten kan inderdaad helpen, huisarts vandaag nog gesproken, maar ‘t is vooral een kwestie van wachten op meer riemen om mee te roeien in de aanpak van die PTSS.

idd niet mee blijven zitten en je zeker niets aantrekken van wat anderen hierover denken , want jammergenoeg rust hier nog steeds een groot taboe op
ikzelf heb in 2013 een volledige opname gehad van 3 maanden in een psychiatrisch ziekenhuis , ik begrijp je maar al te goed dat het geen makkelijke periode is waar je door moet

Bedankt. Heb i.i.g. geen probleem met andermans mening, zolang die respectvol geuit wordt. Mensen die voor rede vatbaar zijn gaan ook niet gemakkelijk ruzie maken, maar hoogstens van mening verschillen. Hetzelfde met taboes, veeleer een teken van bekrompenheid.

[guigou]

Goede tips waar al even op wordt ingezet. Door de coronacrisis is echter veel op de lange baan geschoven, dus het zal nog even uitgezeten moeten worden.

Daar dacht ik ook aan dat professionele hulp nu moeilijker toegankelijk is, alleszins face to face en informele hulp van vrienden of zo ook. Voor een stuk zal je op je eigen krachten moeten vertrouwen, maar vergeet niet een beroep te doen op je huisarts of een vertrouwenspersoon als het even "crisis" is. Een goed gesprek kan al helpen om een crisis tijdelijk te ontmijnen.

Praten kan inderdaad helpen, huisarts vandaag nog gesproken, maar ‘t is vooral een kwestie van wachten op meer riemen om mee te roeien in de aanpak van die PTSS.

idd niet mee blijven zitten en je zeker niets aantrekken van wat anderen hierover denken , want jammergenoeg rust hier nog steeds een groot taboe op
ikzelf heb in 2013 een volledige opname gehad van 3 maanden in een psychiatrisch ziekenhuis , ik begrijp je maar al te goed dat het geen makkelijke periode is waar je door moet

Bedankt. Heb i.i.g. geen probleem met andermans mening, zolang die respectvol geuit wordt. Mensen die voor rede vatbaar zijn gaan ook niet gemakkelijk ruzie maken, maar hoogstens van mening verschillen. Hetzelfde met taboes, veeleer een teken van bekrompenheid.

veel moed, en geloof me, je komt er wel

[beveke]

Daar dacht ik ook aan dat professionele hulp nu moeilijker toegankelijk is, alleszins face to face en informele hulp van vrienden of zo ook. Voor een stuk zal je op je eigen krachten moeten vertrouwen, maar vergeet niet een beroep te doen op je huisarts of een vertrouwenspersoon als het even "crisis" is. Een goed gesprek kan al helpen om een crisis tijdelijk te ontmijnen.

Praten kan inderdaad helpen, huisarts vandaag nog gesproken, maar ‘t is vooral een kwestie van wachten op meer riemen om mee te roeien in de aanpak van die PTSS.

idd niet mee blijven zitten en je zeker niets aantrekken van wat anderen hierover denken , want jammergenoeg rust hier nog steeds een groot taboe op
ikzelf heb in 2013 een volledige opname gehad van 3 maanden in een psychiatrisch ziekenhuis , ik begrijp je maar al te goed dat het geen makkelijke periode is waar je door moet

Bedankt. Heb i.i.g. geen probleem met andermans mening, zolang die respectvol geuit wordt. Mensen die voor rede vatbaar zijn gaan ook niet gemakkelijk ruzie maken, maar hoogstens van mening verschillen. Hetzelfde met taboes, veeleer een teken van bekrompenheid.

veel moed, en geloof me, je komt er wel

Oei Sam, hou vol! Mooie tips lees ik hier alvast. Heb je een backup voor als het je teveel wordt?

[ikkie]

irriterende kinderen
is het geen school vandaag ? ik zie en hoor hier niks anders dan kinderen die buiten spelen (in vergelijking met andere dagen) en der is daar ergens enen die niet anders doet dan roepen en tieren, t werkt op mijn systeem

nee, alleen 1ste, 5de en 6de leerjaar kunnen momenteel naar school en dan nog meestal halve dagen of een paar dagen in de week. Al de rest van de tijd zijn die kinderen thuis (of in de opvang).
Als het mooi weer is, moeten de mijne ook buiten spelen (maar roepen en tieren mogen ze van mij ook niet).

[ikkie]

@Sam, praten, praten, praten. Bel desnoods eens naar Tele-onthaal (of hoe heet dat tegenwoordig) maar blijf er niet mee lopen. Zoals je zelf zegt, taboe is eerder een geval van bekrompenheid. Maar veel mensen willen helpen, hoor, geloof me. Courage! Knuffel in 0 en 1

[Sam]

Praten kan inderdaad helpen, huisarts vandaag nog gesproken, maar ‘t is vooral een kwestie van wachten op meer riemen om mee te roeien in de aanpak van die PTSS.

idd niet mee blijven zitten en je zeker niets aantrekken van wat anderen hierover denken , want jammergenoeg rust hier nog steeds een groot taboe op
ikzelf heb in 2013 een volledige opname gehad van 3 maanden in een psychiatrisch ziekenhuis , ik begrijp je maar al te goed dat het geen makkelijke periode is waar je door moet

Bedankt. Heb i.i.g. geen probleem met andermans mening, zolang die respectvol geuit wordt. Mensen die voor rede vatbaar zijn gaan ook niet gemakkelijk ruzie maken, maar hoogstens van mening verschillen. Hetzelfde met taboes, veeleer een teken van bekrompenheid.

veel moed, en geloof me, je komt er wel

Oei Sam, hou vol! Mooie tips lees ik hier alvast. Heb je een backup voor als het je teveel wordt?

@Sam, praten, praten, praten. Bel desnoods eens naar Tele-onthaal (of hoe heet dat tegenwoordig) maar blijf er niet mee lopen. Zoals je zelf zegt, taboe is eerder een geval van bekrompenheid. Maar veel mensen willen helpen, hoor, geloof me. Courage! Knuffel in 0 en 1

Goh, backup. Niet echt. Er is een vriendin die buiten de familie staat, maar die werkt in de zorg en zit er al enige tijd compleet door. Combinatie van een recente scheiding en de huidige coronacrisis. 't Is vooral haar aanwezigheid die helpt, maar da's al enige tijd geen optie. Toch niet als ze zo overstuur is en echt nood heeft aan bekomen in haar kot.

Nu, aan ratio ontbreekt het bij mij niet. 't Zou handig zijn mocht ratio volstaan, genoeg motivatie neergepend voor op de moeilijkste momenten. Mijn grootste probleem is het gebrek aan een (veilige) thuis. Dat vreet al een kwarteeuw en normaliter had ik afleiding in werk en uitjes waar ik me wel fysiek voor moest forceren, maar in het werk had ik nut en in de uitjes voelde ik soms eens een gevoel van verbondenheid en woog de hele PTSS-situatie soms eens eventjes niet. Maar om die PTSS en daaruitvolgende slaapstoornis degelijk aan te pakken moest ik simpelweg in ziekteverlof gaan en volop inzetten op rust en ontspanning. I.p.v. haast continue stress plaats maken voor "rest & digest". Dus enkele grote projecten afgerond waar mijn inbreng zeer gewaardeerd werd, en na jaren van ziek te blijven werken toegestemd met ziekteverlof. Inzetten op eens een keer meer in de week naar de yoga, eens naar de cinema, eens naar het zeetje, mijn huishouden op orde krijgen, terug naar het CAW gaan, afspraak met psychiater vastleggen (wat voor de coronacrisis al een lange wachtlijst was), enz. i.p.v. het weekend nodig te hebben om te bekomen van het werk (overleefde van weekend tot weekend op werkdruk en adrenaline).

Eén week even terug het gevoel gehad te leven na pakweg 13 jaar van vrijwel slapeloze nachten. Toch eens wat meer kunnen slapen dan een viertal onderbroken uren, vertering terug richting normaal, productiviteit in mijn huishouden, enz. En dan dus corona, het hele plan in duigen. Weer volop in de vecht-/vluchtmodus van stress i.p.v. "rest & digest" want nog altijd thuisloos en dat gemis dat eens zo hard vreet omdat ik nu haast continu in dit kot ben. Wat terug de vertering dwarsboomt, alsook slaap, en niet anders kunnen doen dan een haast ondraaglijk gevoel dat dag en nacht continu knaagt te moeten uitzitten. Als praktisch elke seconde al maandenlang zo voelbaar is, dan kan ik daar zo nu en dan eens over praten met iemand (wanneer het hen past) en is er even opluchting. Maar van zodra dat gesprek eindigt, vreet dat gemis algauw weer. Dus da's bij wijlen om enorm moedeloos van te worden.

[Sam]

irriterende kinderen
is het geen school vandaag ? ik zie en hoor hier niks anders dan kinderen die buiten spelen (in vergelijking met andere dagen) en der is daar ergens enen die niet anders doet dan roepen en tieren, t werkt op mijn systeem

nee, alleen 1ste, 5de en 6de leerjaar kunnen momenteel naar school en dan nog meestal halve dagen of een paar dagen in de week. Al de rest van de tijd zijn die kinderen thuis (of in de opvang).
Als het mooi weer is, moeten de mijne ook buiten spelen (maar roepen en tieren mogen ze van mij ook niet).

Mooi. Spel en plezier is een must, schreeuwlelijk zijn niet. Al kan je het de kinderen niet kwalijk nemen m.i. als het vaak de ouders zijn die nalaten.

[guigou]

irriterende kinderen
is het geen school vandaag ? ik zie en hoor hier niks anders dan kinderen die buiten spelen (in vergelijking met andere dagen) en der is daar ergens enen die niet anders doet dan roepen en tieren, t werkt op mijn systeem

nee, alleen 1ste, 5de en 6de leerjaar kunnen momenteel naar school en dan nog meestal halve dagen of een paar dagen in de week. Al de rest van de tijd zijn die kinderen thuis (of in de opvang).
Als het mooi weer is, moeten de mijne ook buiten spelen (maar roepen en tieren mogen ze van mij ook niet).

Mooi. Spel en plezier is een must, schreeuwlelijk zijn niet. Al kan je het de kinderen niet kwalijk nemen m.i. als het vaak de ouders zijn die nalaten.

ja ik heb er geen probleem mee hoor met die spelende kinderen, we wonen hier in een doodlopend straatje waar veel kinderen spelen, maar gisteren was het er over, zo roepen en tieren, niet normaal (ofwel zit ik weer in een gevoeliger periode (bipolair) want het blijft een gevecht voor het leven hoor)